Ο Παρθενώνας και τα μνημεία της Ακρόπολης είναι βέβαιο πως τουλάχιστον στη διάρκεια των τριών τελευταίων αιώνων έχουν απωλέσει από επώνυμους και ανώνυμους «αρχαιόφιλους περιηγητές-αρχαιοκάπηλους» ένα σημαντικό μέρος της  οικοδομικής ύλης και του διακόσμου των. Κάποιοι αφαίρεσαν γλυπτά και σημαντικά αρχιτεκτονικά μέλη, κάποιοι άλλοι μικρούς λίθους και θραύσματα για «ενθύμιο». Σε μερικές περιπτώσεις, όμως, στο παρελθόν και το ελληνικό κράτος δείχτηκε γαλαντόμο μοιράζοντας τεμάχια του Παρθενώνα. Σε μια τέτοια περίπτωση αναφέρεται και η ιστορία που ακολουθεί.

 Στις 22 Απριλίου 1835 τελείται παρουσία του βασιλιά, των μελών της Αντιβασιλείας, των υπουργών, των πρέσβεων και πλήθος λαού το ετήσιο μνημόσυνο του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Συγχρόνως γίνεται και η ανακομιδή των λειψάνων του από την Σαλαμίνα, όπου τάφηκε μετά τον θάνατό του, στο τόπο που έπεσε μαχόμενος στο Φάληρο. Ταυτόχρονα γίνεται και ανακομιδή και άλλων ηρωικώς πεσόντων στις διάφορες μάχες που έγιναν στον Πειραιά και τις τριγύρω περιοχές, όπως του Λάμπρου Βέικου, του Δράκου, του Ιωάννου Νοταρά, του Κουρμούλη και πολλών άλλων. Σύμφωνα με την εφημερίδα ΑΘΗΝΑ της 24ης Απριλίου 1835: «Ο άγιος Αιγίνης μετά των εκεί προσδιορισθέντων ανωτέρων αξιωματικών εσυντρόφευσαν τα λείψανα του Καραϊσκάκη και τα έφεραν εις τον λιμένα της Σαλαμίνος, όπου τα επεβίβασαν εις την περιμένουσαν Λέμβον και τα έφεραν εις τον Πειραιά. Εκεί τα εχαιρέτησαν με 17 κανονιοβολισμούς τα εσυντρόφευσεν δ’ακολούθως ο άγιος Αττικής μετά του κλήρου του δια ψαλμωδιών και στρατιωτικής μουσικής και τα έφεραν εις τον τόπον όπου είχεν ανεγερθή το μνημείον. Συγχρόνως δ’απαντήθησαν τα από την αγίαν Ειρήνην μεταφερόμενα λείψανα των λοιπών ηρώων, όπου αι δύω μουσικαί δια των πενθίμων φωνών των έφεραν εις την μεγαλυτέραν κατάνυξιν το πλήθος. Τότε ο κύριος Ιάκωβος εξεφώνησεν τον επιτάφιον λόγον, εψάλη το μνημόσυνον και μετά την τελείωσιν αυτού ο Βασιλεύς πλησιάσας εις το κιβώτιον των λειψάνων του μακαρίτου Καραϊσκάκη , είπεν: Δεν σ’έφθασα ώ ήρως ζώντα δια να ανταμείψω τα όσα ένδοξα κατωρθώματά σου, σε ανταμείβω λοιπόν και μετά θάνατον». Εκβαλλών ο Όθων τον οποίον έφερεν μέγα σταυρόν του Σωτήρος τον έθηκεν επί της κεφαλής του, λέγων: «ούτος δίδεται εις την οικογένειάν σου προς μνημόσυνον αιώνιον των προς τον Ελληνικόν αγώνα λαμπρών κατορθωμάτων σου». Έπειτα στρέψας προς τα δύω κόρας του μακαρίτου τας είπεν  ότι, την φροντίδα την οποίαν δι’αυτάς ήθελεν έχει ο πατήρ των αν  εζούσε, αναδέχεται ο Ίδιος. Κατά συνέπειαν δε της ομιλίας ταύτης ανεγνώσθη διάταγμα, δια του οποίου εχαρίζετο εις την μεγαλυτέραν 500 στρέμματα γης εις κόρινθον, τα εκατόν δια σταφίδα και 6.000 δραχμάς ως προίκα δια να την νυμφευθή ο δεύτερος υιός του Νοταρά, καθώς ζώντος του πατρός του ήτον συμφωνημένον. Τότε  ο αντισυνταγματάρχης Σ. Μήλιος εξεφώνησε λόγον ευχαριστήριον προς τον Βαιλέα. Εναποτέθη το λείψανον του Καραϊσκάκη εις τον τάφον, και συγχρόνως και τα λοιπά κιβώτια, εις τον άντικρυ τούτου επίτηδες ετοιμασθέντα τάφον, ακολούθως ερρίφθησαν τεσσαράκοντα πέντε βολαί κανονίων, και ούτως διελύθη η παράταξις.[…]». [1]

Ο Κωλέττης κατάφερε μέσα στα τρία χρόνια της πρωθυπουργίας του  (1844- 1847) να κερδίσει σε τέτοιο βαθμό την εμπιστοσύνη του θρόνου, ώστε η Αμαλία να τον θεωρεί ως τον μόνο αξιόλογο πολιτικό της χώρας. Γράφει στον πατέρα της  στις 12 Απριλίου 1847 : «Τι φοβάται η Αγγλία; Εκλογές που θα διεξαχθούν από τον Κωλέττη; Δεν θα τις αποφύγει. Τι άλλο φοβάται; Ένα ανεξάρτητο βασίλειο; Θα γίνει και αυτό. Ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα διαλυθεί η βουλή».

Η εκλογή του Όθωνα στον ελληνικό θρόνο συνοδεύτηκε με την απόφαση  να παραχωρηθεί στο νέο κράτος δάνειο 60.000.000 φράγκων, χωρισμένο σε τρεις ισόποσες δόσεις, με την εγγύηση της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Ρωσίας. Το δάνειο δόθηκε, η εξυπηρέτησή του, όμως, από ελληνικής πλευράς ποτέ δεν υπήρξε στοιχειωδώς ικανοποιητική. Το 1857 οι Δυνάμεις αποφάσισαν   από κοινού να ασχοληθούν για πολλοστή φορά με το Ελληνικό πρόβλημα, αυτή την φορά μάλιστα με την αποστολή εκπροσώπων τους, κάτι σαν τη σημερινή Τρόικα, στην ίδια τη χώρα, για να ελέγξουν από κοντά τα οικονομικά της και να προτείνουν λύσεις.

Ο Γρηγόριος Παλαιολόγος (Κωνσταντινούπολη 1793 – 1844;), γεωπόνος, φιλόλογος και συγγραφέας πρωτοπόρος στα ελληνικά γράμματα,  το 1826 βρέθηκε στη Γαλλία, όπου σπούδασε γεωπονία με υποτροφία της Φιλελληνικής Εταιρείας του Παρισιού. Το 1829, μετά από αίτημα του Καποδίστρια προς την Εταιρεία για την αποστολή ειδικού και μεσολάβηση του φιλέλληνα Εϋνάρδου,  ήλθε στην Ελλάδα με χρήματα, μηχανήματα και σπόρους[1] για να βοηθήσει την ελληνική γεωργία. Διορίστηκε διευθυντής των εθνικών κτημάτων και του προτύπου αγροκηπίου της Τίρυνθας, όπου και  έθεσε σε εφαρμογή ένα μεγαλεπήβολο πρόγραμμα για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής γεωργίας. Μετά το θάνατο του Καποδίστρια απομακρύνθηκε από τη θέση του. Το 1833, στο Ναύπλιο, εξέδωσε τον πρώτο τόμο του συγγράμματος «Γεωργική και Οικιακή Οικονομία» και  το 1835, στην Αθήνα, όπου είχε ήδη εγκατασταθεί, τον δεύτερο. Από το πρωτοποριακό και καλογραμμένο αυτό βιβλίο παρουσιάζουμε ένα απόσπασμα που αναφέρεται στον καπνό και στη συνήθεια του καπνίσματος. Από τότε με βάση και μόνο την εμπειρία το κάπνισμα θεωρείται ιδιαίτερα επικίνδυνο για την υγεία:

Στις 14/26 Μαΐου 1831 τα αμερικανικά πολεμικά πλοία του στόλου της  Μεσογείου, USS CONSTELLATION- φρεγάτα-και USS BOSTON- sloop- προερχόμενα από την Σμύρνη κατευθύνονται προς την ηπειρωτική Ελλάδα. Δύο ημέρες μετά η αμερικάνικη μοίρα καταπλέει στο Ναύπλιο. Ο αιδεσιμότατος Enoch Cobb Wines (1806 – 1879) που επιβαίνει στην μοίρα, όταν θα επιστρέψει στην πατρίδα του θα εκδώσει τις εντυπώσεις  από το ταξίδι του αυτό στην Ανατολή σε δύο τόμους[1] με τίτλο: Two Years and a Half in the Navy, in two volumes, London 1833: